Ang Engkantadong Malungkot at ang Gintong Kabayo (Maikling Kuwento ni Paulo Balantad)

galing sa:Hoard World.com

   " ANG ENKANTADONG MALUNGKOT AT ANG GINTONG KABAYO"


Noong unang panahon,  sa munting bayan ng Lireo, ang mga taong nakatira ay maligaya, matahimik, matulungin at may takot sa diyos. Ang Lireo ay tirahan ng isang mabait na prinsipeng Haring Malungkot. Nabansagan siyang engkantadong malungkot dahil lumaki siyang mag-isa at walang kaagapay sa buhay. Hindi manlang niya nakilala ang kaniyang ama o ina. Kaya't dahil doon, ang buong buhay niya ay nabahiran at tuluyan ng napuno ng kalungkutan.

          Siya ay mahiwaga. Ang kanyang kinaaaliwang alaga lamang ay isang Kabayong ginto. Ang Kabayong Ginto, katulad din ng pangkaraniwang kabayo, ay malimit makitang nanginginain ng damo sa bakuran ng prinsipe.

galing sa: Google.com

        Ang kabayong ito ay siyang tulay ng pag-iibigan at pagmamagandang-loob ng mga mamamayan at ng prinsipe. Ang prinsipe ay napakabait at mapagkawanggawa sa mga taong dukha. Dahil sa Kabayong Ginto nabigyan ng salapi ng prinsipe ang mga mahihirap na nangangailangan ng tulong upang ipagtawid-gutom.

   Sila ay dapat may mabuting budhi't malinis na asal at ugali. Ngunit kung ang mga tao'y mahilig sa pagkakasala wala silang hihintaying gantimpala sa prinsipe.   Lumipas ang mga araw at ang mga mamamaya'y nakalimot na sa magandang gawain at malinis na pamumuhay. Dahil diya'y nawalang bigla ang Kabayong Ginto. At tila nawala ang prinsipe na parang bula.

   Sakali mang makita and Kabayong Ginto, ito'y nangangahulugang magkakaroon ng gutom, salot na nilalang, sakit, at kung anu-anong sakuna, kaya ang mga tao ay nag prusisyon, nag dasal, nagpamisa at tumupad sa sarisaring pangako sa kanilang mga anitos.

galing  sa: GIFSOUP.com

     Naging hampas na parusa ng mga anito sa mga tao ang paglabas ng Kabayong Ginto. Kung makita ang Kabayong Ginto, ito'y mensaheng nag bibigay babala, na ang mga halaman at pananim ay matutuyo o di kaya'y magkakaroon ng malaking baha, bagyo, matinding tag-init o masamang ani.

 Ang pinuno ng magkakaratig na bayan ay nagkaisang tumawag ng pulong. Kanilang isinaalang-alang kung ano ang dapat gawin upang ang Kabayong Ginto ay  huwag nang makita. Pinagkaisahan ng lahat na ang pinakamatapang at subok na palaban na dalaga ay iaalay sa prinsipe upang maalis ang kanyang galit.

 
       Ang kaawa-awang dalaga ay itinali sa isang puno upang sunugin. Di-umano'y ang usok nito ay isusubo sa Hari ng malungkot. Anong pagpapakasakit!.

   Nang kakainin na ng apoy ang bagong taong ubod ng tapang ay siyang paglabas ng Kabayong ginto sa yungib ng bundok. Sakay rito ang Engkantadong Malungkot. Iwinagayway ng prisipe ang kanyang mahiwagang baston.

galing sa: GIFSOUP.COM

        Ang dalaga ay tinangay ng hangin at naagaw sa nagngangalit na apoy. Sa isang iglap ay iniupo siya sa Kabayong Ginto. Ang prinsipe at dalaga na kapuwa sakay ng kabayong ginto ay pumasok sa yungib ng bundok. Ang kabayong Ginto mula noon ay hindi na nagpakita.

       




Ang mga mamamayan naman, dahil sa takot na baka sumipot uli iyon, ay nagbago na rin at nanatiling mabubuting tao.

galing sa: pitthopkins.org

                                      WAKAS!